Sans rime ni raison.

Polaroidowo, z magią i pasją, Jarek Kasprowiak.

Samotne są te ściany cztery, w których kolor jagód, już zgniłych, zatapia się w czerń, nanosi ciemność niezwłocznym krokiem. Ściany cztery z czterema kątami zaplątanymi w kurze i pajęczyny strachów.  Spusty emocji pozamykały drzwi, mimo.wolnie, wolność zabierając, jakby ptakom skrzydła,

jakby sen.s istnienia.    

Odliczane szmery sekund opuszczają wskazówki, za oknem w burzy minuty i godziny marnują krople czasu; ze strachem przesiąkniętym w głąb kości, drżąc dłońmi i ciałem całym, czas upływa w lekkie nieba, ponad szelest głuchego wiatru, nogami ponad rzeczywistością. W kalendarzu już miesiąca koniec, dni z tygodniami rozbiły się w szklanym odgłosie budzików.

Z nadgarstków wyrzuciłam oplątane szepty ciągłych chwil w szum rzeki prąd. Pozostały mi blizny, pozostały słowa (po)kruszone w drobiny w kątach na podłodze (...)

Plumes sur le haut.

Piórko na szczycie, mimo wszystko i wszystkim, z okiennym widokiem panoramicznym ulic, bezustannie bezpieczniejszych z daleka niż z bliska. Kraj.obrazy skrzepione w kruchą całość bezlit(osn)ości wrzącej. Wyżej, najwyżej, po pół schodów tupnięć, skrzydła rozpierając po pół stopni bardziej. Po bzy i lilie i róże złociste, w śniegu i mrozie, w kieszeniach chowając delikatne ciepło, na przekór to temu wyzimnieniu dusz

i duszy mej.

Kadrami artyzmów ulubionej K.

Początki z początkiem. Zaczynam!

Wierszami świat postrzegam, czasem życie, smaki i zapachy, smutki i radości na papier wylewam.
W kadrach małe-wielkie zapamiętywanie, 
w kadrach wspomnienia zamykam i wraz z s.łów esencją czaruję