Uterminowanie brakiem sensu ugniecionych morałów, jak na ciasto z drożdży; szybko rosnę, aż przewyższam przywileje rozmiaru w ideach idylli; na wagach przekwitam od centymetrów łez, z (u)wag spadam ciężko bezpamiętnymi słowami bolesnej roli, w przeterminowanej sztuce życia 

prawdopodobną ironią jestem.

 

*

Kruche litery na ekranie daleko, kruche słowa gdzieś w przestrzeni blisko, kruche czyny obok; drżą. Myśli natarczywe, to coś starego i zapomnianego, coś mojego prawdziwego. Uciekając schowane pośród lęków, egoizmu i głupoty, ocalało na opuszkach palców, warg i dłoni. We wietrze i mrozach, w ciemnościach i szumach, w mrocznych serca zakamarkach, gdzie astygmatycznie bałam się spojrzeć, 

ocalało, bo serce, dusza i rozum - a tego nie oszukasz.

Quinzième commencement

Ludzki czas postanowień, obiecanek-cacanek, za dzień, może miesiąc, gnijących w słoiku po zeszłorocznym żalu i rozczarowaniu. Nic i wszystko myli się definicjami osiągnięć, wyrzucam czternaste (na)dzieje, by w nowych ścieżkach zawile gubić się nieraz. 

Od początku.