Niewiele potrzeba ognia do wzniecenia pożaru, kata.strofy sp.lotów nic nie znaczących płaszczy.zn dziurawych mniemań, parzących od wewnątrz nieskończoną nigdy mapą blizn urywających się w połowach sennej pamięci szufladkowania siebie w pulsie zmęczonego ciała.

Na wargach pozostaje lepko-dawny wyraz strachu, raz cię.żar nostalgii przetoczony przez kąty rond nogami na okrągło pod prąd, by w naprawie rok (ud)ręki, ruch (nad)garstki zwykłych kości, 

wyobrażać, że posiadam.

p

Ukochane spojrzenie

jest jedno na świecie,

i śmiech,

i dotyk, 

i spacer ręką za rękę,

jedna na świecie

spada śnieżka,

wytrwała na wszystko

przez szept

niematerialnie,

echem 

przez atmosfery

do serca

z dwoma słowami,

by latać między gwiazdami

aż do księżyca

(na zawsze)

Pokonując jego plamy,

jedynym na świecie

blaskiem

strun,

może powykrzywianych,

może czasem ulepszanych, 

lecz w prawdziwe koordynacji asymetrycznych stron (przeciw)ciał.

 

Uterminowanie brakiem sensu ugniecionych morałów, jak na ciasto z drożdży; szybko rosnę, aż przewyższam przywileje rozmiaru w ideach idylli; na wagach przekwitam od centymetrów łez, z (u)wag spadam ciężko bezpamiętnymi słowami bolesnej roli, w przeterminowanej sztuce życia 

prawdopodobną ironią jestem.

 

*

Kruche litery na ekranie daleko, kruche słowa gdzieś w przestrzeni blisko, kruche czyny obok; drżą. Myśli natarczywe, to coś starego i zapomnianego, coś mojego prawdziwego. Uciekając schowane pośród lęków, egoizmu i głupoty, ocalało na opuszkach palców, warg i dłoni. We wietrze i mrozach, w ciemnościach i szumach, w mrocznych serca zakamarkach, gdzie astygmatycznie bałam się spojrzeć, 

ocalało, bo serce, dusza i rozum - a tego nie oszukasz.

Quinzième commencement

Ludzki czas postanowień, obiecanek-cacanek, za dzień, może miesiąc, gnijących w słoiku po zeszłorocznym żalu i rozczarowaniu. Nic i wszystko myli się definicjami osiągnięć, wyrzucam czternaste (na)dzieje, by w nowych ścieżkach zawile gubić się nieraz. 

Od początku.